viernes, octubre 27, 2006

 

Dios, cómo te pasaste aquel día*

Por Carlos Cubero


Yo he tenido una relación distante con Dios durante toda mi vida. No sé porqué, o quizás si y tengo miedo a revelar las causas reales de mi desamparo.
Mi relación con Dios ha sido fría, como la de un amigo que rara vez te llama, o que cuando tú lo haces nunca está en casa.

Su imagen me resulta difusa e incompleta, pero eso es irrelevante: Dios lo es todo y no puede tener forma porque la forma implica límites y siluetas - definición - y el todo acotado no puede ser todo, sólo algo.

Es por eso que tener una imagen precisa (o aproximada) de Dios solo es el resultado de un mal resumen, una forma de aproximar su figura a nuestra naturaleza. Eso es faltar a la verdad. A Dios, al fin y al cabo, no hay que verlo, hay que sentirlo y yo no lo siento.

Mi abuela falleció muerta de miedo. Lo veía en sus ojos. Tenía miedo a diluirse como un terrón de azucar en un cafe hirviendo. Recordaba voz en alto datos y más datos para no perder la integridad de su conciencia. El final de sus días se aproximaba y ella se resistía a dejar a los suyos.

Era obesa y estaba incapacitada. Llevaba postrada en la cama más de tres años, pero seguía siendo el núcleo cohesionador de la familia. En la distancia, mantenía un orden en su cabeza para luego plasmarlo en su entorno familiar mediante órdenes, sugerencias, consejos.

La obesidad, sin embargo, le daba una apariencia saludable y rejuvenecida. En su último ingreso, el doctor preguntó a mi madre cuando se le había retirado el periodo. Había pasado a los ojos del doctor como una temprana menopáusica. Tenía 75 años.

Ella se aferraba a su lucidez. A la edad de 84 años, sentía que la vida se le escapaba, pero procuraba mantener la cabeza fría, los pensamientos ordenados; evitar la incoherencia, el delirio y la pérdida de facultades. Estaba en el hospital.

- Mis hermanos regresaron tísicos de la guerra de África ¿Sabes?
- Lo sé, abuela.
- Los dos acabaron muriendo, consumidos y envejecidos, amarillos (…) ¿Sabes que hubo un tiempo que me sabía todas las capitales del mundo? Desde Ulan Bator, hasta Canberra; Kingston…Mi padre era un hombre severo; un militar y un caballero, un aristócrata. Me pregunto si alguien recordará mi historia. Nunca nos puso la mano encima (…) Un día compró una bola del mundo, de esas color sepia ¡Era enorme! Mis hermanas y yo podíamos estar horas dándole vueltas y vueltas, y soñar como podrían ser esos lejanos países; islas remotas y nombres novelescos: Robinson Crusoe, Nueva Zelanda; La Isla de Pascua; La Guayana Francesa…Déjame recordar…De bien seguro puedo recordar aun esas capitales. Dime un país.

- Veamos…¿Filipinas?
- ¡Manila!


Apoyado en el quicio de la puerta, con el olor de la blanca y tensa quietud de un hospital, pude presenciar sus últimos minutos. Escuché sus palabras pero fue su tono el que me hizo saber en ese mismo instante lo que sentía. Era el mismo pánico que siente uno al girarse y, de repente, ver un precipicio a sus espaldas.
No quise darle la mano, pero tampoco me la pidió. No sé si lo necesitaba en aquel momento pero me daba miedo sentir estertores o cualquier cosa que me estremeciera. No quería sentir a la muerte a traves de una mano anciana. Me daba dentera y una inquietud insuperable.

Me dio miedo como pudo llegar su muerte, porque no vi belleza, ni pureza ni esperanza. No vi como ella se reunía con Dios. Quería preguntarle si estaba asustada, pero no lo hice, porque esperaba que me dijera que no, que no lo estaba, y yo sabía que no era cierto.

La gente suele hablar de la inmortalidad, de cómo hemos trascendido a nuestra carne. Pero yo no la vi. Sólo vi un final que nadie quería; un mal final para un peor relato.

_______



* No te lo tomes a mal. Es sólo un recurso para captar la atención de los lectores. Comprendo que escogieras la finitud como forma de vida. Bueno, de hecho fue el resultado de la mala gestión del paraiso por parte de un par de degenerados...Ya me dirás tú que culpa tengo yo…En todo caso, comprendo que esto tenga que acabarse: en la vida, como en el día, cuánto mas tiempo tienes menos haces. Si tuvieramos toda la eternidad nos veríamos embargados por una tendencia acomodaticia imparable. O sea que no te culpo.
Amén


Comments:
Hola Carlets, m´agradat força akesta historia si,i dius moltes veritats, sobre l´inmortalitat s´ha escrit molt...pero mai, es pot saber, el que, oi?

Sobre Deu, doncs es creure o no creuri...tenir fe o no.....amb aixo no hi ha res a dir.

Si us plau, ves escribint....que anirem....llegint.! I disfrutan de la teva font d´inspiració.

PETONS

MONTSE
 
Diossss como saltas de un tema a otro, queres volarme la cabeza??!!!!!
Me haces pensar demasiado con ese relato, me traes demasiados recuerdos y sensaciones q hace tiempo estaban guardadas.
Me alegro q hayas vuelto a escribir.
Cariños...
Anita
 
Quitate los sujetadores de la cara no sea que no te dejen ver la verdad de las cosas.

Paqui
 
Estimado Sr. Cubero,

el motivo del presente es el de comunicarle que durante los últimos meses hemos tenido noticias de la existencia de su Blog a través de una lectora del mismo en Barcelona.

En los 4.925 e-mails que nos ha enviado explicándonos con gran entusiasmo las excelencias de lo que usted publica en él , insiste en que debe optar como candidato al premio al Mejor Blog del Año en la categoría de Relato Breve.

Tal y como le hemos comunicado a su lectora en 53 ocasiones vía fax, burofax, telegrama, correo certificado, e-mail y teléfono, no admitimos a concurso ningún Blog con una antigüedad inferior a 5 años, por lo que nos es imposible considerar dicha candidatura y en cualquier caso, debe ser el propio autor quien lo solicite.

Por lo anteriormente expuesto y dado que ha llegado a colapsar en varias ocasiones al servicio de recepción de candidaturas, le informamos de que en caso de repetirse dicha conducta, su Blog no podrá optar a ningún premio ni ahora ni en lo sucesivo.

A la espera de que se normalice esta situación, le saludamos cordialmente.

Atentamente,

www.BlogSpot.bllt
 
Un par d cosillas...

1. Q majete el comentariete (por su brevedad) de arriba... Asi q hay q tener cinco añitos para q a uno le den algo. Opino que habria q quitar esta, a mi modo de ver, desafortunada norma porque limita la precocidad del talento... I sino estais d acuerdo pues eliminemos el talento precoz de...... W. A. Mozart... por decir algun niño listillo al azar.

2. El relato. Culpidor a la vez q caotico. ¿Q nos quieres decir? Veo a una parte d ti encabronada con la otra...¿ Q te pasa golum?

D todas formas sigue ahi... We need your words before sleeping.. O lo q sea q quiera decir esto..
JAG
 
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
 
Estoy contigo JAG....
Igualmente,pienso q nuestro buen amigo Carlos, ya tiene su premio...NOSOTROS,sus lectores.
Cariños Carlos,te queremos con o sin premios!!!!
Anita
 
Erase una vez un pequeño saltamontes que fue aplastado por el indice de mi pequeño yo.
El pequeño ser tenia una remota esperanza de reunirse con unos seres superiores en un remoto satelite y, justo cuando habia preparado las maletas, choff!
Ayer, pensando en este absurdo suceso, me surgieron dos preguntas:
1. ¿Se aceptann las almas en pena de los saltamontes que han sufrido una muerte violenta?
2. ¿Tienen alma los saltamontes?
3. Y si no tienen ¿Que vale comprar una... Aunque sea de segunda mano?
 
Che, Sintango, cuando vas a postear algo, estoy esperando.....
Mira q espero q tu mente se ilumine nuevamente y poder leer otro texto "enriquecedor" tuyo.
Anita
 
Vaya Carlitos.....que comentarios tienes......sujetadores?? hay gente q esta un poco mal de la cab
eza no??.


FIRMA: LA SINCERA!!
 
Publicar un comentario



<< Home

Creative Commons License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 2.5 Spain License. This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Google